Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/91

 Istotnie nie upłynęło wiele czasu a dzwonek zawiadomił wszystkich, że sąd wchodzi.
 Sala zapełniła się znowu po brzegi.
 Wśród zupełnej ciszy przewodniczący odczytał wyrok: — dożywotnie ciężkie więzienie.
 Oskarżony nie drgnął nawet.
 Wychodząca publiczność napełniła kurytarze gwarem głośnych dyskusyj.
 Przyjaciele czekali na Alicję — tak, jak było umówione — na dole w sieni.
 Łęczycki wypytywał o szczegóły rozprawy, doktór niechętnie opowiadał. Zdumienie adwokata nie miało granic.
 — Żebym wiedział, psiakość — klął z zacięciem — tobym postarał się o przesunięcie mego terminu. Coś niesłychanego! żeby taki cyniczny numer zemdlał! Psiakość! W jej przemówieniu musiało być, do djaska, wiele ekspresji, hm sugestywności...
 — I okrucieństwa — cicho dodał Czuchnowski.
 — Ach, ty sentymentalny staruszku, — roześmiał się mecenas — przecież to był zbrodniarz!
 — Tak, bez kwestji.
 — I stało się zadość sprawiedliwości! Z tego, co mówisz, miarkuję, że gdyby nie mowa pani Alicji, wypuszczonoby łotra na wolność.
 — Ja nic nie mówię — bronił się Czuchnowski — ja sam nie wiem właściwie... Ale mnie w tem wszystkiem coś poprostu przeraża.
 — Furda, chłopie!...
 — Ja rozumiem... ale...
 — Mój drogi Władku, jakże ty możesz być lekarzem?! A jak trzeba pacjentowi nogę uciąć, to co? Albo, dajmy na to...
 Nie dokończył.
 Po schodach szybkim elastycznym krokiem schodziła Alicja.
 — Jestem głodna — powiedziała wesoło, witając