Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/105

ki, sam zaś podszedł do baby i zapytał z groźną miną:
 — Czego Bufałowa czatuje na mnie? Tyle razy mówiłem...
 — Cicho, doktorku, cicho — przerwała skrzeczącym głosem — czego się zaraz gniewać. Pogodzimy się.
 — Bufałowa znowu jest pijana!
 — Ze zmartwienia, ojczulku. Zarobków nijakich nie mam. Doktorek o mnie zapomniał...
 — Mówiłem już wam — ostrożnie rozejrzał się wokół Brunicki — że więcej niczego nie potrzebuję.
 Śmiało wyciągnęła rękę w dziurawej rękawiczce i chwyciła go za łokieć:
 — Ale ja potrzebuję. Potrzebuję pieniędzy.
 — Nie dam więcej.
 — A ja panu mówię, że pan da — zachichotała — wprawdzie nie wiem, jak się pan nazywa i gdzie pan mieszka, ale numerek samochodu to pamiętam. Ot, co! Numerek 82822. Ładny numerek i do śmierci go nie zapomnę. A już tam po numerku znaleźć nietrudno...
 — To szantaż! — syknął Brunicki. — Czy Bufałowa rozumie, że za to jest kryminał?
 — Kryminał jest obszerny i pan się w nim zmieści — warknęła.
 Profesor przygryzł wargi:
 — Ile Bufałowa chce?
 — A i pięćset złotych nie zaszkodzi. Tak sobie powiedziałam. Nie zaszkodzi.
 Gdy jednak sięgnął do portfela, pośpiesznie dodała:
 — Pięćset nie zaszkodzi, a siedemset pomoże. Pan bogaty jest. Stać pana.
 Prędko wyjął banknoty, zwinął i podał jej:
 — Proszę. A niech Bufałowa zapomni wreszcie o mnie.
 — Doktorku — rozczuliła się — niech Bóg wy-