Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/119

nej prawdy. Gdy schodziła na kolację, była już zupełnie zrównoważona, spokojna i uśmiechnięta.
 Wiedziała, że trzeba czekać nowej kartki Druckiego do Julki, a wtedy dopiero powziąć ostateczną decyzję.
 Lecz minęły dwa dni, a kartka nie nadchodziła, natomiast trzeciego dnia przyniesiono depeszę adresowaną do Alicji. Drucki zawiadamiał, że przyjechać nie może. Nazajutrz też pani Czerwieńska otrzymała telegraficznie przekaz pieniężny i prośbę o spakowanie i wysłanie jego rzeczy do Warszawy.
 Alicja nie powiedziała Julce o otrzymaniu wiadomości, a tylko oświadczyła jej krótko przy obiedzie:
 — Dziś wieczorem jadę do Warszawy.
 — Jak to „jadę“? — drżącym głosem zapytała Julka. — Więc mnie tu zostawiasz?
 — Wrócę za kilka dni. Nie widzę powodów zabierania ciebie.
 — Ale ja wolałabym też pojechać.
 — Poco? — spojrzała nań Alicja, nie mogąc ukryć szyderstwa, a gdy dziewczyna nie odpowiedziała, wzruszyła ramionami: — zostaniesz tu.
 — Dobrze — z zaciętością szepnęła Julka.
 Odprowadzając Alicję na dworzec była milcząca i spokojna. Pożegnały się zimnym pocałunkiem i gdy tylko pociąg ruszył, Julka pobiegła na pocztę.
 Okienko „poste restante“ było już nieczynne, lecz nie o to chodziło. Wzięła blankiet telegraficzny i napisawszy depeszę, wręczyła urzędniczce. Ta obliczyła słowa:
 — Pani płaci dwa złote.
 Teraz dopiero Julka spostrzegła się, że nie zabrała torebki.
 — Boże drogi! Nie mam ze sobą pieniędzy! — krzyknęła zrozpaczona — a to takie pilne!
 Urzędniczka uśmiechnęła się:
 — Jutro mi pani odda.