Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/136

 — I nie powie mi panienka, kiedy pan wróci?
 — Skądże ja mogę wiedzieć? Mówił, że jedzie do takiej ładnej kobiety, co drugiej takiej na świecie niema — skłamała z pełną świadomością wrażenia, jakie wywołał jej niewinny ton — a jak taka ładna, to pewna prędko nie będzie mu się chciało wracać.
 Alicja zacięła usta i odwróciła głowę. W tej chwili wzrok jej padł na tachtę, na której leżała depesza. Szybko wstała i chwyciła ją, zanim Zośka zdążyła zaprotestować.
 Czytała i twarz jej stawała się coraz bledsza. Nagle zrozumiała wszystko: — Julka jest kochanką Bohdana, wszystko ukartowali, by pozbyć się Alicji...
 — O, gadzino, gadzino... — syknęła przez zaciśnięte zęby i nie zwracając już uwagi na Zośkę, pośpiesznie nałożyła kapelusz, wzięła neseser i wybiegła.
 Była półprzytomna, gdy kazała jechać na dworzec. Tu dowiedziała się, że najbliższy pociąg na Hel odchodzi o siódmej wieczór.
 — Jeżeliby pani zdążyła jeszcze na lotnisko — powiedział urzędnik — to złapałaby pani jeszcze samolot do Gdańska. Ale chyba pani nie zdąży, bo tylko pięć minut czasu.
 Alicja uspokoiła się. Oczywiście nie zdąży. Zresztą przedewszystkiem należy się opanować i wziąć się w cugle. Nie pamiętała, by była kiedy w takim stanie wzburzenia.
 Podała taksówce adres na Topolowej.
 — Och, gadzina, gadzina... Czekajże ty! Szczenię! Najładniejsza kobieta na świecie — wybuchnęła krótkim szyderczym śmiechem. — Ale zemszczę się, strasznie się zemszczę!... Gadzina!
 — Słucham panią? — odwrócił się szofer.
 Teraz dopiero zauważyła, że mówiła głośno.
 — Nic do pana nie mówiłam — rzuciła prawie