Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/155

sprawy, ani tem mniej koncepcji dochodzeń, jednakże pomyślała, że najprostszym sposobem zdemaskowania zbrodniarzy, byłoby podstawienie agentki policyjnej.
 Myślała właśnie o tem, siadając do obiadu, gdy Julka odezwała się, patrząc w talerz:
 — Chciałam ci powiedzieć, że otrzymałam posadę...
 — Jaką posadę? — wbiła w nią spojrzenie Alicja.
 — Kancelistki, w biurze Domu Handlowego B. Bałkind i S-ka.
 — Z. czyjej-że to protekcji?
 — Z niczyjej — poczerwieniała Julka. — przeczytałam ogłoszenie w dzienniku i zwróciłam się do nich...
 Zaległo milczenie i Julka po długiej pauzie dodała:
 — Mam pracować w dziale korespondencji. Dają mi pensję trzysta osiemdziesiąt złotych, więc będę mogła z tego się utrzymać...
 Alicja wybuchnęła śmiechem:
 — Wiesz, że mogłabyś się zdobyć na tyle przyzwoitości, by mnie w tak naiwny sposób nie okłamywać: Czy naprawdę uważasz mnie za tak łatwowierną do tego stopnia, że ci uwierzę, że bez protekcji zaofiarowano tobie tak wielką pensję?... Zresztą mniejsza oto, od kiedy to obejmujesz te „posadę“?
 — Od pierwszego — cicho odpowiedziała Julka.  W oczach miała łzy.
 Alicja chciała jeszcze zapytać, kiedy wobec tego Julka się wyprowadzi, lecz pohamowała się i przeszła do swego pokoju.
 Była pewna, że nie obeszło się tu bez pomocy Druckiego, że Julka najbezczelniej w świecie nietylko wymyka się jej z rąk, lecz i jego jej zabiera. O nie, — zacisnęła pięści — oni jeszcze nie wiedzą, kto jest