Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/19

 — Dziwne, że tak mało o sobie wiemy. Prawie nic, a przecie... znamy się doskonale. Prawda?
 — Widocznie, znać kogoś można bez większej sumy wiadomości o nim.
 — Nie, mnie nie chodzi o kronikę życia, lecz o szczegóły usposobienia, poglądów, nawyków. Otóż, patrząc na ciebie, czy myśląc o tobie, mam cię całego w pełnym obrazie i jeżeli zastanawiam się nad jakąś cząstką, wiem, że musi być taka, że nie może być inna...
 — Dedukcja?
 — Niezupełnie. Może raczej intuicja.
 — I cóż ci ona mówi?
 — Jak dotychczas, nie żałuje ci komplimentów.
 Zaśmiali się oboje.
 Alicja miała wrócić do domu o dziesiątej, lecz tak się złożyło, że nie zwrócili uwagi na zegarek. Zbliżała się już północ, gdy odwiózł ją samochodem i pojechał do „Argentyny“.
 — W gabinecie u pana dyrektora czeka jedna pani! — zameldował mu portier.
 — Jaka pani?
 — Wygląda na Żydówkę, ale w ogóle — pierwsza klasa!
 — To Luba! — pomyślał.
 Nie omylił się. Rzeczywiście, siedziała przy biurku i bezczynnie przyglądała się plecom pochylonej nad maszyną Teci.
 — No, nareszcie — zerwała się na jego widok. — Myślałam, że już nie doczekam się kapitana.
 — Co się stało?
 — Nic się nie stało. Ładnie mnie pan przyjmuje. Jak ja przychodzę, to trzeba się cieszyć i skakać z radości.
 — Już skoczę — zaśmiał się — co, Luba, chce ci się „szaleć“?
 — Tak. Anektuję kapitana na cały wieczór. Muszę się wytańczyć i upić.