Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/239

 — Musowo ma być, nie? Do takiego interesu? — zaśmiał się mały ruchliwy żydek w kącie.
 — No, co jest? — zapytał Załkind barczystego i ponurego draba o kędzierzawej, zwichrzonej czuprynie, siedzącego dotychczas w milczeniu.
 Kędzierzawy spojrzał nań zukosa, splunął pomiędzy nogi i powiedział:
 — W porządku.
 — W Cytadeli?
 — Aha.
 — A dziś nie zawiozą — zaniepokoił się Załkind.
 — Szofer nie wytrzeźwieje do północy, to już im lepiej opłaci się na stryk odrazu.
 — Ten szofer to miętówkie chla, jak panienka — zaśmiał się żydek.
 — A gryps doszedł?
 — Mur — skinął nosem kędzierzawy.
 — Słuchajcie, chłopcy, ja wam powiem — przysunął się do stołu Załkind — ja wam powiem, że ja obiecałem piętnaście „kawałków“ i że na tem stanęła sztama. Ale mnie na tym człowieku zależy, jak na samym sobie, Jeżeli się uda, to dołożę...
 Zrobił pauzę i obrzuciwszy obecnych szybkiem spojrzeniem dokończył:
 — Dołożę drugie piętnaście!
 Zapanowała cisza. Kędzierzawy wstał, podciągnął spodnie i wyciągnął wielką łapę do Załkinda.
 — Co się ma nie udać. Albo to ja takie roboty w Ameryce robiłem? Na tutejszych patałachów nima co się oglądać. Im nawet do łba nie przyjdzie. No, rebiata, warto i napić się pod taką zagrychę, jak ta obawka, co?
 Teraz dopiero efekt hojności klijenta wyraził się tem, że wszyscy pokolei ściskali jego rękę i obsiedli stół dookoła. Krępy, siwy już człowiek podszedł o Załkinda i obszernie zaczął opowiadać o tem, jak dało mu się kupić „bezprizornego“ konia, że to na-