Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/27

że on musiał kochać się w Alicji, a Alicja oczywiście w nim. Oczywiście, bo jakżeby mogła pozostać obojętną wobec takiego człowieka.
 Rozmawiali przez kilkanaście minut o różnych rzeczach, związanych z projektami na lato, gdy wreszcie wróciła Alicja.
 — Jakie to szczęście, że już przyszłaś! — powitała ją Julka.
 — A co się stało?
 — Nic. Tylko obawiałam się, że uśpię pana Winklera swoją konwersacją.
 — Czy wyglądam na śpiącego?! — protestował Drucki. — Niech pani sama osądzi?
 — Wygląda pan na zmęczonego — orzekła Alicja.
 — Właśnie! — ucieszyła się Julka.
 — Jak to właśnie?
 — No, tyle wysiłku kosztowała pana obrona przed zaśnięciem, że się pan aż zmęczył.
 — Przepraszam was. Zaczekajcie jeszcze chwilę. Przebiorę się — powiedziała Alicja, znikając w swoim pokoju.
 — Nie, panno Julko. Do piątej w nocy pracowałem, spałem bardzo mało. Oto przyczyna.
 — A cóż pan robił do piątej w nocy?! — zdziwiła się.
 — Pilnowałem swego przedsiębiorstwa.
 — W nocy?
 — Moje przedsiębiorstwo jest czynne właśnie w tej porze doby.
 Widząc, że trudno jej zdobyć się na pytanie, powiedział:
 — Jestem właścicielem dancingu „Argentyna“.
 — A... a... rgentyna!
 — Pomyślę, że pani przestraszyła się.
 — O, nie, nie — zaprzeczyła Julka — tylko...
 — Tylko co?
 — Ja tyle o tej „Argentynie“ słyszałam, to bar-