Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/31

 Uwielbiała w nim ten wchłonięty przezeń świat, lecz wolała trzymać skarbiec zamknięty.
 O przyszłości też nie mówili. Raz tylko Drucki zaczął:
 — Wiesz, Al, że postępujemy dość niemądrze.
 — Dlaczego?
 — Przecie oboje jesteśmy wolni. Moglibyśmy zamiast kryć się ze swoją miłością, pobrać się, i już.
 — Nie, Boh, nie — potrząsnęła głową.
 — Przecież nie istnieją chyba żadne przeszkody?
 — Owszem, Boh. To bardzo miło z twojej strony, że prosisz o moją rękę, ale niestety, muszę ci dać kosza.
 Zasępił się i odwróciwszy głowę, powiedział:
 — Rozumiem.
 — Nic nie rozumiesz — zaśmiała się.
 — Nie możesz zostać żoną człowieka, który jest w oczach prawa... zbrodniarzem.
 — O!... Boh! Jakże możesz mnie tak krzywdzić!
 — Konstatuję tylko stan rzeczywisty.
 — Bardzoś mnie dotknął tym posądzeniem.
 — Przykro mi. Daruj i nie mówmy już o tym.
 — Boh!
 — Nie mówmy. Sprawa jest jasna.
 — Przeciwnie. Muszę ci wytłumaczyć...
 — Al — przerwał — zapewniam cię, że nie czuję do ciebie najmniejszej urazy. Wystąpiłem z tym projektem bez namysłu, lecz teraz widzę całą jego niedorzeczność. Prokuratorka zostaje żoną przestępcy... Cha... cha...
 — Boh — chwyciła go za rękę — jeżeli tak stawiasz sprawę, więc dobrze. Udowodnię ci, że się mylisz, że mnie krzywdzisz, że niedoceniasz mojej miłości. Dziś jeszcze przenoszę się do ciebie i tu zostaję. Kpię sobie ze wszystkiego. Z opinii, z prawa, ze skandalu. Chyba to ci wystarczy na dowód, żeś mnie posądził niesłusznie?
 Drucki wstał i zaczął chodzić po pokoju.