Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/39

żając swoją twarz do sztachet, by ten mógł go poznać.
 Samochód wjechał w podwórze.
 Dziewczyna rozglądała się obojętnie.
 — Jest coś? — rozległ się przyciszony głos profesora, który wyszedł w szlafroku.
 — Tak — odpowiedział krótko Drucki.
 — Antoni — zwrócił się profesor do służącego. — Obudź pana doktora. My przeniesiemy sami.
 — To jest zbędne — powiedział Drucki. — Ona jest przytomna.
 — Jak to? — przestraszył się Brunicki.
 — Za chwilę opowiem ci wszystko. Proszę panią.
 Pomógł jej wysiąść z auta, wziął pod rękę i poprowadził ciemnym korytarzem wprost do łazienki.
 W tej chwili zjawił się doktor Kunoki.
 — Doktorze — przywitał się z nim Drucki — trzeba pani zrobić nowy opatrunek.
 — Rana? Postrzałowa?
 — Nie, nieduże skaleczenie, ale mocno krwawi.
 — No, to doktór sam już sobie da radę — niecierpliwił się profesor — chodźmy.
 Przeszli do hallu i Drucki szczegółowo opowiedział przebieg wypadku.
 — Ona wcale nie zna Warszawy — zakończył — a pozatem, uczciwie patrzy jej z oczu.
 — No, byłem trochę zaniepokojony — odetchnął z ulgą Brunicki. — Posądzałem cię o zbyt daleko posuniętą lekkomyślność.
 — Masz mnie za dudka, Karolu?
 — Nie, ale mogła to być, przypuśćmy, agentka policji.
 — Wykluczone. Policję, to ja, mój drogi, czuję na dystans, jak jamnik lisa. Chciałbym jeszcze pożegnać się z tą małą, bo mi czas do mojej knajpy.
 — Cóż za czułości! — zaśmiał się Brunicki, ale