Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/40

przeprowadził go do pokoju, w którym umieszczono nowego „królika“.
 — Do widzenia pani — pocałował ją w rękę Drucki — a proszę pamiętać o mnie. Nazywam się Winkler, Jan Winkler. Po dojściu do zdrowia, proszę mnie odwiedzić. Panowie tu znają mój adres.
 Pożegnała go spojrzeniem, pełnem wdzięczności.
 Profesorowi i Japończykowi, którzy odprowadzili go do samochodu, powiedział:
 — Pamiętajcie, panowie, że dałem jej słowo honoru, gwarantując waszą życzliwość i uprzejmość!
 — Nie obawiaj się.
 — A jak, doktorze, z tą chorobą? Co?
 — Drobiazg. Wyleczy się prędko.
 — Więc dowidzenia!
 Wyjechał z bramy z niezapalonemi światłami. Ulica była pusta. Nacisnął kontakt i ruszył dobrym gazem w stronę „Argentyny“. Dopiero przejeżdżając przez jasno oświetlony plac Teatralny spostrzegł na rękawie marynarki dużą plamę krwi.
 — Psiakrew, trzeba się przebrać! — skonstatował i zawrócił na Aleję Szucha.
 Już podjeżdżając zauważył, że okna jego mieszkania są oświetlone. Zdziwiło go to, lecz stróż wyjaśnił, że to Zośka ściele łóżko.
 — Tak późno? — zapytał Drucki.
 — Ano, pan nigdy wcześnie nie wraca, a ona dotychczas otwierała bramę, a teraz obudziła mnie i poszła sprzątać u pana.
 Zośka przywitała go tem nieodmiennem w swej niefrasobliwości i swobodzie powitaniem, tak niespodziewanem u wiejskiej dziewczyny, i nie przerwała swojej roboty.
 — Już pan spać będzie? To dziś wcześnie!
 — Nie, muszę się przebrać — odpowiedział.
 Rzuciła nań okiem i zawołała:
 — O rany! Pan cały we krwi!