Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/42

 — A czy ty wiesz, że jeżeli odkryją, żeś mi tę marynarkę prała, to i ciebie wsadzą do ciupy?
 — Niby za co?
 — Żeś pomagała ukryć zbrodnię.
 Wahała się chwilę i wkońcu wzruszyła ramionami:
 — A to niech!
 Wzruszyło go to i czuł nieprzepartą chęć wyrażenia jej swojej sympatii i wdzięczności. Że zaś tego rodzaju uczuć nie umiał objawiać inaczej, przycisnął ją do siebie, podniósł jej podbródek i pocałował w usta.
 Usta były jędrne i gorące, a skóra pachniała mlekiem.
 Dziewczyna stała nieruchomo. Nie oddała pocałunku, ani się nie opierała. Tylko oczy spuściła i oddychała nieco szybciej, a jej duże, wypukłe piersi wznosiły się szybkim rytmem pod różowym perkalikiem bluzki.
 Drucki zgrzytnął zębami i zaśmiał się nieszczerze:
 — No, Zośka, jesteś bardzo dla mnie dobra. Dziękuję ci, a tu masz na cukierki.
 Podał jej banknot, lecz ona potrząsnęła głową.
 — Nie chcę.
 — Weź, weź, nie udawaj mi hrabiny.
 — Kiedy ja nie lubię cukierków. I niech pan nie myśli, że ja do pana z życzliwością, bo pan mnie płaci!... Ja tak... z przyjaźni.
 — No i ja ci daję z przyjaźni.
 — Ja i tak nikomu nie powiem.
 Usiadł na tapczanie, zapalił papierosa i kazał jej podejść.
 — Słuchaj, mała. Nie nabijaj sobie głowy głupstwami. Krew jest stąd, że przejechałem jedną osobę. Czy mi wierzysz?
 — Wierzę.
 — No więc, nie trzeba prać, a trzeba marynarkę