Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/56

 — Starzeję się, panno Julko, starzeję.
 — O! — zawołała z powątpiewaniem.
 — Tak, zamyślanie się nad sobą jest pierwszym tego objawem.
 — To znaczy, że lepiej nie myśleć.
 — Naturalnie, lepiej nie myśleć.
 Gdy odwiózł ją do domu, nie było jeszcze Alicji. Julka zakrzątnęła się przygotowując stół do kolacji.
 Ponieważ siedział milczący i jakby smutny, podeszła do niego i leciutko pogłaskała go po rękach:
 — Proszę się nie martwić, bardzo proszę... Ja nie chcę, żeby pan był smutny.
 Roześmiał się:
 — Więc będę wesoły! Puścimy foxtrota i zatańczymy!
 — Wolę walca.
 — Dobrze, tańczmy walca.
 Tańczyli właśnie, gdy wróciła Alicja.
 — Co widzę — zawołała — tutaj prawdziwy bal!
 — Tak, wydany na cześć panny Julii Horn, z okazji maturalnej — odpowiedział Drucki.
 — Alu! Patrz, co dostałam od pana Janka! — cieszyła się Julka, ciągnąc gumowego żółwia i oponę — cały ekwipunek morski!
 — Wspaniały — przyznała Alicja. — Zatem pojutrze wyjeżdżamy na Hel.
 — Wiwat! Wiwat! — zaczęła podskakiwać Julka.
 — Dorosła osobo! — udawał zgorszonego Drucki.
 Resztę wieczoru spędzili we trójkę, omawiając szczegóły wyjazdu. Panie miały jechać pociągiem, a Drucki nazajutrz autem. Drucki wziął na siebie telegraficzne zamówienie trzech pokojów w pensjonacie „Godiva“, z którym już poprzednio pertraktowali listownie.