Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/61

kilka interesów, zrobiłem małą przejażdżkę autem i oto jestem.
 Umyślnie nie wspominał o ich spotkaniu. Chciał wiedzieć, czy go zainterpeluje i w jaki sposób.
 — Wcale przystojna kobieta — odezwała się Alicja po chwili.
 — Co za kobieta?
 — No, ty chyba wiesz lepiej odemnie, co to za jedna.
 — Możliwe, Al, nie wiem tylko, o kim mówisz?
 — O tej pani, która... pomagała ci w załatwianiu kilku interesów oraz w urozmaiceniu przejażdżki.
 — A, rzeczywiście niebrzydka — odpowiedział spokojnie. — To jest pacjentka Brunickiego, panna Łęska.
 Alicja wpatrzyła się w niego przenikliwym wzrokiem i odezwała się przyciszonym głosem:
 — Słuchaj, Boh. Czy mogę ci wierzyć?
 Wstał, objął ją i pocałował w usta:
 — A czy mi wierzysz? — zapytał poważnie.
 — Wierzę, Boh — skinęła głową — ale nie miej do mnie żalu. Kocham cię ponad wszystko... Widziałam was razem. Widziałam, że się uśmiechała do ciebie...
 — Nie miej jej tego za złe, Al, to jest bardzo nieszczęśliwa istota, a uśmiech stanowi jedyny sposób, w jaki może porozumiewać się z ludźmi.
 — Dlaczego jedyny sposób?
 — Ona jest niema. Przeżyła jakiś szok nerwowy i oniemiała.
 — A Brunicki ją leczy?
 — A może nawet więcej... może czuje do niej szczególną sympatię...
 Więcej o tem nie mówili, ale Drucki wiedział, jak silnym i gwałtownym przeżyciem były dla Alicji te godziny podejrzeń. Nie zastanawiał się nad tem lecz czuł odrobinę irytacji. Pojęcie wierności było dlań zawsze czemś śmiesznem i upokarzającem. W słowie