Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/77

 — Cyt! To tajemnica wojenna. Proszę nie pytać.
 Druckiemu zwęziły się oczy:
 — Cóż to, i na mnie robisz wprawki, moja mała?
 Zaśmiała się, urwała i po zastanowieniu powiedziała figlarnie:
 — A może to nie wprawki, tylko...
 — Tylko co? — zapytał.
 — Przypuśćmy... badanie terenu... rekonesans...
 — To niebezpieczne, moja mała — powiedział cicho, cedząc słowa.
 — O, Ala idzie — zawołała Julka, słysząc jej kroki — śniadanie! — nacisnęła dzwonek.
 Alicja uścisnęła Julkę, która ucałowała ją serdecznie, jak zwykle.
 — Jakże się czujesz, Alu? — zapytała troskliwie. — Czy dobrze spędziłaś noc?
 — Ach, świetnie — odpowiedziała Alicja, rzucając przelotne spojrzenie Druckiemu.
 Julka, czując, że blednie, odwróciła się i zaczęła pomagać służącej przy stole.
 Pan Janek mówił coś o Therlingach i ich ryzykownej wyprawie. Julka nie słyszała jego słów. Minęło dobrych kilka minut, zanim zdołała uspokoić się. Przy śniadaniu omawiali projekt zwiedzenia portu Gdyńskiego.
 — Odłóżmy to na jutro — oświadczyła Alicja — jeżeli dziś jest taka duża fala.
 Po śniadaniu zrobili prawie trzykilometrową przechadzkę. Drucki, wypytywany przez Alicję, objaśniał zasady konstrukcji doków pływających i łodzi podwodnych. Julka szła obok, a gdy umilkł, powiedziała:
 — Nigdybym się nie odważyła podróżować w łodzi podwodnej.
 — Próbowałem tego raz — zaśmiał się Drucki — i na powtórzenie nie mam najmniejszej ochoty.
 — Tam jest duszno, prawda?
 — Nie, to nie to. Po prostu człowiek czuje się uwię-