Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/82

 — Co? Nic nie słychać! — odrzucił i otworzył tłumik.
 Teraz już naprawdę nie było nic słychać, Julka jednak nie dawała za wygraną i niemal przykładając usta do jego ucha, zawołała:
 — Będzie słychać, jeżeli pan zamknie tłumik.
 — Ostrożnie! Nie opieraj się o mnie, mała, bo wjadę jeszcze na drzewo.
 Dla zilustrowania niebezpieczeństwa zachybotał kierownicą i wóz wypisał na szosie kilka zygzaków.
 Julka udała obrażoną i siedziała cicho, nie mogła jednak wytrzymać długo i gdy tylko spojrzał na nią, uśmiechnęła się zalotnie.
 — No, już zgoda między nami — powiedziała i wzięła wolną jego rękę. Uścisnęła ją, położyła na swoich kolanach i zaczęła głaskać, leciut[ką, pełną] czułości pieszczotą.
 Gdy ręka drgnęła i chciał ją cofnąć, [położyła na] niej swoje dłonie, a w tem dotknięciu było [tyle proś]by, że musiał jej ulec.
 Przez cienki fular sukienki czuł ciepło jej [ciała,] po wierzchu dłoni wolniutko przesuwały się smu[gi] dotyków palców Julki, przedziwnie delikatnych, zdawałoby się mówiących każdym nieznacznym ruchem o swojej radości, o głębokiej kontemplacji małego ułamka szczęścia.
 Auto wypadło z zarośli na wolną przestrzeń falistych wrzosowisk.
 Tu droga za czerwonym domkiem skręcała wolno i nagle wspinała się pod górę stromą serpentyną. Należało przełożyć na pierwszy bieg i Drucki, uśmiechnąwszy się serdecznie do Julki, zabrał rękę.
 Siedziała cicho, nieruchoma. Auto wzięło w rze i sunęło znowu płaszczyzną, tu i ówdzie porośniętą kępkami sosen i jodeł, forpocztami czarnego lasu.
 — Oto i puszcza — głośno powiedział Drucki.
 Zwolnił pęd auta, gdy wjechali w ciemno-siny korytarz, zamknął tłumik.