Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/111

 Wanda była rozbawiona i chociaż wcale jej na tem nie zależało, mówiła:
 — Dobrze, że cię widzę. Chciałam cię zapytać, jak się przedstawia spłata mojej renty. Mam to gdzieś zapisane, ale zdaje mi się, że już od czternastu miesięcy zalegasz z wypłatą.
 Kuba rozpoczynał wówczas narzekania na ciężkie czasy, na to, że wszyscy kradną, że władze skarbowe powarjowały z temi podatkami i zabierał się do odejścia. Przy pożegnaniu znowu marszczył brwi i mówił tonem pojednawczym:
 — A ty, Wandeczko? wiesz... hm... nie tego... Poco ci to?
 — O czem mówisz?
 — No, tego, piszesz...
 — Matka cię przysłała?
 — Cóż znowu! — oburzał się Kuba i dodawał pośpiesznie: — daj spokój. Już zrób to dla mnie.
 — Dlaczego dla ciebie? — pytała z bezlitosną naiwnością.
 — No... bo wogóle... Zresztą pogadamy o tem innym razem. Teraz szalenie się śpieszę.
 I wychodził czemprędzej, a w parę dni później Wanda dowiadywała się od Żermeny, że Kuba wróciwszy do domu oświadczył uroczyście:
 — Byłem u Wandy i rozmówiłem się z nią.
 — I cóż ci powiedziała? — z niedowierzaniem pytała pani Grażyna.
 — Mam wrażenie, że przemówiłem jej do rozsądku.
 Na tem zaczynały się i kończyły stosunki Wandy z ulicą Polną. Jeżeli bowiem chodziło o Żermenę, ta ani pochwalała ani ganiła działalności Wandy. Nie czytała jej utworów, gdyż na to nie miała czasu, a spotykając się z nią ograniczała się do podania kilku informacyj lub przedstawienia Wandzie jakiegoś mło-

109