Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/136

wodowej napewno znalazłby dla niej te trzysta złotych. Ale dziś nie mogła już o tem nawet myśleć. Z takim głuptasem... Gotówby podobną prośbę wziąć za zachętę do dalszej aktywności. No i ta aktywność!...
 Anna na samo wspomnienie nie mogła się powstrzymać od uśmiechu. Bo wszystko to było bardziej komiczne niż obrzydliwe. Zaczęło się coś w tydzień po wyprowadzeniu się Żermeny. Kuba przyszedł do pokoju Anny z poważną i bolesną miną. Zapytał, czy nie przeszkadza, usiadł i nieznacznie podłubawszy w nosie oświadczył, że jest życiowym bankrutem, że Żermena porzuciła go samotnego w haniebny sposób, że czuje się nieszczęśliwy. Na uwagę Anny o przemijaniu tego rodzaju depresyj chrząknął i powiedział:
 — Gdybym miał taką żonę, jak ty... Ty nie postąpiłabyś jak Żermena...
 Wyjął z kieszeni pudełeczko z miętowemi pastylkami, zjadł jedną, bardzo szybko ruszając szczęką, (jedzenie było jedyną czynnością, którą wykonywał szybko), poczem zapytał:
 — A ty, ty też musisz się czuć samotnie?... Mąż w Poznaniu. Ja zawsze uważałem, że on ciebie nie kocha.
 — Skądże ten wniosek?
 — Pozwolił ci odjechać.
 — To była konieczność — wzruszyła ramionami Anna.
 — Ja za żadne skarby nie pozwoliłbym.
 Przysunął się do niej tak, że zaleciał ją odór nieświeżego oddechu i mięty.
 Jednocześnie Kuba nieśmiałym, ale zdecydowanym ruchem położył dłoń na jej nodze.
 — Takie masz nóżki — westchnął.
 — Zwarjowałeś, Kubusiu! — zaśmiała się rozbawiona.

134