Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/150

niem pan Kostanecki — jakie to troski z dziećmi. Pani tego nie zna.
 — Pani Leszczowa, tatusiu — pośpieszyła wyjaśnić Buba — ma córeczkę. Malutką oczywiście. Nazywa się Litunia.
 — Zdaje się ma trzeci roczek? — zapytała pani Kostanecka.
 — Tak — odpowiedziała Anna — kończy trzy w październiku.
 — A to jakże — wysoko poruszył wąsami pan Kostanecki — idąc do biura zostawia ją pani w domu?
 — Nie, proszę pana. Moja córeczka jest w Poznaniu przy ojcu.
 — I nie tęskni pani? — z ukrywanem zdziwieniem zapytała pani Kostanecka.
 — Bardzo. Ale niema rady. Muszę zarabiać, a w Poznaniu żadnej posady znaleźć nie mogłam.
 Zapanowało milczenie, pan Kostanecki mruknął.
 — Tak... tak...
 — Bo kobiety nie powinny pracować — z niespodziewanym naciskiem odezwał się Ryszard.
 — Czasami muszą — blado uśmiechnęła się Anna.
 — Kobiety powinny wrócić do domu — apodyktycznie zawyrokował Ryszard.
 — Rysiu — łagodnie upomniała go Buba — powtarzasz niemądre hasła, które, sam to rozumiesz, są tylko pustym frazesem.
 — O, nie takim pustym. W dzisiejszych Niemczech, we Włoszech ten frazes realizuje się.
 — Zobaczymy, co z tego będzie.
 — Dobrze będzie.
 — Albo źle — lekko zarumieniła się Buba. — Jak można w twoim wieku być tak zacofanym.
 — Bubuś — bronił się młody człowiek — nie można najnowszych prądów nazywać zacofaniem. A pani

148