Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/153

 — Oto to — chrząknął pan Kostanecki — my z waszą matką poznaliśmy się właśnie na majówce.
 — Dziś tego niema — ciągnęła pani Kostanecka — nastąpiło przeniesienie życia towarzyskiego z domów do lokali publicznych, gdzie stykają się nie rodziny z rodzinami, lecz luźni ludzie z różnych sfer. Stykają się dorywczo. Jeżeli zaś mogą bliżej siebie poznać, to albo pracując, albo studjując czy sportując razem. Dlatego udział kobiet w tych rzeczach stał się koniecznością.
 — I chwała Bogu — dodała Buba.
 — A, to już inna sprawa — bezdźwięcznie odpowiedziała jej matka.
 — Widzi mama — triumfująco podkreślił Ryszard — jest źle, jak jest, więc trzeba to zmienić. I mniejsza o to, jak, ale my to zmienimy.
 — Wy, to kto? — zapytała z udawanym szacunkiem Buba.
 — My?... Młode pokolenie.
 — Przepisami policyjnemi?
 — Wszelkiemi środkami. A przedewszystkiem — zrobił pauzę dla efektu — nie będziemy się żenić z takiemi, które nie pilnują ogniska domowego.
 — Boże, cóż za banał — pomyślała Anna.
 — Narazie robią mężczyźni coś wręcz przeciwnego — zauważyła pani Kostanecka. — Właśnie żenią się z takiemi, które pracują poza domem i zarabiają. Moment ekonomiczny ma tu dużą wagę. A pozatem, synu, przypuszczam, że z czasem kobiety wrócą do domu...
 — Przekonają się, że tam ich miejsce.
 — Nie. Wrócą, gdy mężczyzna naprawdę będzie tego chciał. Dużo jest prawdy w starym truizmie: jesteśmy takie, jakiemi chcą nas mieć mężczyźni. I dzisiejsza kobieta nie powstała z niczego tylko właśnie z pragnień mężczyzny, świadomych, czy podświadomych

151