Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/157

myślała, że Wanda nazwałaby to hipokryzją: stąd wynika, że hipokryzja jest konieczna; jakżeby i poco miała przed tą miłą panią przyznawać się, że spędziła noc bezsennie.
 — Obawiałam się, że Buba przegada z panią całą noc.
 — Mamusiu! — oburzyła się Buba
 — Ależ bynajmniej — zaśmiała się Anna.
 — Ona panią uwielbia i teraz, kiedy panią poznałam, wcale się temu nie dziwię.
 — Pani jest naprawdę zadobra dla mnie — lekko zmieszała się Anna.
 — O, nie. — uśmiechnęła się pani Kostanecka — w zasadzie byłam bardzo przeciwna temu, że Buba pracuje. Wprawdzie nie mogłam jej zabronić. Autorytet matek ostatniemi czasy nie wiele znaczy, ale obecnie cieszę się, że ma taką zwierzchniczkę. Cieszę się i jestem spokojna. Z Buby w gruncie rzeczy niezła dziewczyna, ale to jeszcze dziecko.
 — Obrażasz mnie, mamo — zaprotestowała Buba.
 Pani Kostanecka spojrzała na nią z rozczuleniem:
 — W wielu rzeczach potrzeba jej jeszcze rady, opieki, nawet nagany...
 — Skracaj się, mamo — zniecierpliwiła się Buba — opowiadasz o mnie straszliwe historje i przez ciebie spóźnimy się do biura.
 — Ach, ja nie zatrzymuję...
 — Zdążymy — uspokoiła ją Anna — mamy jeszcze cały kwadrans, a to przecie trzy kroki.
 Buba jednak przeszła już do przedpokoju.
 — Pani Anno — zniżyła głos jej matka — bardzo też panią proszę zwrócić łaskawie uwagę, by ta mała w biurze unikała zbliżenia z nieodpowiednimi ludźmi. Pracuje tam podobno kilku bardzo przyzwoitych młodzieńców, nie chciałabym jednak, by przy jej braku

155