Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/164

 — Człowieku, a cóż ty robisz w tej chwili!?
 — Ja?
 — Tak! Ty przecie analizujesz!
 Śmiał się i on i już nie rozmawiając szli przytuleni do siebie wzdłuż szerokiej alei Łazienek.
 Było to jeszcze w pierwszych dniach ich szczęścia, jeszcze w przeddzień tego momentu, kiedy musieli pogodzić się z tem, że jest niepełne.
 Ale nie straciło przecie nic ze swego potężnego uroku. I teraz pod jej spojrzeniem rozjaśniła się jego twarz i szedł na jej spotkanie niezupełnie przytomnie, potrącając przechodniów.
 — Maryś! — przywitała go wyciągając rękę.
 — Wprost nie rozumiem tego, wprost nie rozumiem — mówił cicho, ściskając jej dłoń.
 — Czego, „kuchassju“?...
 — Co?
 Wybuchnęła śmiechem:
 — Zaskoczyłam cię tym nowym epitetem?
 — Kuchasiu?
 — Nie, kuchassju! Proszę cię nie przekręcaj. To ojciec panny Kostaneckiej tak mówi do wszystkich.
 — I do ciebie?
 — Mało brakowało. Nocowałam dziś u nich.
 — U państwa Kostaneckich? Dlaczego?
 — Różne były przyczyny natury domowej — wymijająco powiedziała Anna. Nie potrzebowała robić przed Marjanem tajemnicy z zapędów Kubusia, lecz nie lubiła mówić o rzeczach brzydkich. — Powiedz mi lepiej, czego to nie rozumiesz?
 — Jesteś piękna, oglądam cię w wyobraźni przez dzień cały i pamiętam ze ścisłością fotografji, a przecież za każdym razem, gdy cię znowu widzę, jesteś nieskończenie piękniejsza, niż mogłem się spodziewać. I tego

162