Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/171

zagadnienia dalekie, w żadnym stopniu nie stykające się z ich osobistemi sprawami. Zanadto tkwiła w życiu, by na dłuższy moment mogła zapomnieć o jego koniecznościach.
 — Musimy już iść — spojrzała na zegarek.
 — Proszę o rachunek — zawołał na kelnera.
 Okazało się jednak, że kelner nie miał reszty, a Marjan drobnych, co skwapliwie wyzyskała Anna. Zawsze pod różnemi pozorami starała się regulować wspólne rachunki, wiedząc, że on mało na to zwraca uwagi, a że tak bardzo potrzebnie mu są pieniądze.
 Zanim trzeba było wrócić do biura zdążyli jeszcze załatwić kilka sprawunków.
 Gdy oddawała mu resztę ze stu złotych, zapytał:
 — Czy muszę wstąpić do Mundusu i pokwitować w kasie?
 Prędko odwróciła się, by ukryć rumieniec:
 — Nie, nie, to już ja sama załatwiłam.
 — Nie miałaś z tem kłopotów?
 — Najmniejszych. Bądź spokojny. Pozostałość otrzymasz w przyszłym miesiącu.
 — To w Mundusie też są trudności płatnicze? — zdziwił się.
 — Bynajmniej, tylko takie różne formalności.
 — Wiesz — uśmiechnął się — gdy biorę pieniądze mam zawsze uczucie jakiegoś zdumienia: te papierki są niezbędne do życia, a mnie dostają się zawsze jakby przypadkiem.
 — Jakto przypadkiem? — zmieszała się.
 — Z nieba.
 — Przecież zarobiłeś to!
 — Nie. Ja nie umiem zarabiać. Pojechałem z tą wycieczką, by sprawić ci przyjemne złudzenie, że się do czegoś mogę przydać. Złudzenie rozwiało się. A pieniądze są. Zatem z nieba.

169