Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/173

 — Proszę pani — wzruszył ramionami Żyd. — Każdy to, co posiada, woli uważać za rzecz niezwykle cenną. Gdyby majątek wszystkich ludzi obliczyć według tego, co oni o tem myślą, okazałoby się, że wszystkie miljardy świata nie starczą. Ta bransoletka na amatora jest warta więcej...
 — Ile?
 — Może dwieście, dwieście pięćdziesiąt złotych. Mogę ją przyjąć w komis.
 — A... dałby mi pan, powiedzmy, sto złotych zaliczki.
 — Przy komisie? Nie. Nie mogę.
 — A jak prędko sprzedać to można?
 — Skądże ja wiem? Bywa, że i w tygodniu, a tak samo bywa, że i rok się czeka na amatora. To nie kurantowy artykuł.
 Anna odwróciła się do okna i namyślała się.
 — Mnie pieniądze są zaraz potrzebne — powiedziała wreszcie — da pan sto pięćdziesiąt?
 — Dam sto dwadzieścia pięć.
 — Dobrze — ucięła.
 Otworzył szufladę i powoli odliczył pieniądze, poczem na firmowym arkusiku skreślił kilka słów:
 — Pani będzie łaskawa podpisać, że pani sprzedała swoją własność. Proszę o wyraźne nazwisko i adres.
 Czuła, że jest czerwona, jak burak, jednak podpisała i bojąc się, że gotów ją jeszcze zapytać o legitymację, sama czemprędzej wyjęła dowód osobisty:
 — Proszę, niech pan sprawdzi.
 Żyd potrząsnął głową:
 — Dziękuję, i tak pani wierzę. To tylko formalność.
 Gdy wchodziła do biura była już o kwadrans spóźniona, a należało zaraz po przerwie odesłać Minzowi korespondencję do podpisu, asygnaty i wykazy.
 W jej boksie czekało już dwóch urzędników z tecz-

171