Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/240

 — Dziękuję pani. Tymczasem nie. Dobrzy ludzie przygarnęli mnie, znajomy doktór zajrzy od czasu do czasu, dziecko dzięki Bogu, zdrowe..
 — Czy to synek?
 — Tak, proszę pani. Dziękuję za życzliwość.
 — I... i nie żałuje pani — zawahała się Buba — nie żałuje pani tego, co się stało?...
 — Gdybym i żałowała, — odpowiedziała Felka — to nie wiele pomogłoby, ale co mam żałować? Z głodu nie umrę, tak czy inaczej na siebie i na dziecko zarobić potrafię.
 — A nie będzie pani miała trudności ze znalezieniem pracy?
 — Komu teraz łatwo o pracę?
 Buba zamyśliła się:
 — Gdy pani wyzdrowieje, napewno dla pani zajęcie znajdę. Poproszę ojca, a on już to zrobi.
 — Bardzo dziękuję.
 — A teraz pani niczego nie trzeba?
 — Niczego, dziękuję pani.
 Z końca izby odezwał się ostry głos praczki:
 — Co głupia gadasz! A to nie możesz panienki poprosić, żeby ci jakiego lepszego jedzenia przyniosła. Bo to proszę pani, jak jest karmiąca to nijak samemi kartoflami i kaszą żyć.
 — Ależ naturalnie, naturalnie — zerwała się Buba.
 Chciała zaraz zbiec nadół i kupić śmietanki, czekolady, bułek, owoców, lecz gospodyni zaproponowała:
 — Jak pani da pieniędzy to mój syn skoczy.
 — Bardzo pani dziękuję — ucieszyła się Buba i podała jej banknot.
 Praczka spojrzała na banknot, zerknęła na syna, zawahała się i obtarła ręce:
 — To już ja sama lepiej pójdę.

238