Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/244

nej z domu zato, że urodziło się jej dziecko — wypaliła jednym tchem.
 — Ty? Z kim?...
 — Sama. Dlaczego koniecznie miałabym być z kimś?
 Pani Kostanecka odłożyła trzymany w ręku pęk kołnierzyków i zapytała:
 — Co ty mówisz, dziecko drogie!
 — Czy popełniłam przez to coś nieuczciwego, czy hańbiącego, że chciałam przyjść z pomocą nieszczęśliwej? — podniosła głowę Buba.
 — Popełniłaś błąd, ukrywając to przedemną. Cóż to za dziewczyna?
 — Córka ubogiej szwaczki. Nazywa się... zaraz, mam tu zapisane... Felicja Jamiołkowska.
 — Któż cię namówił do... tych odwiedzin, pani Szczedroniowa?
 — Nikt mnie nie potrzebował namawiać. Sama postanowiłam zająć się tą Felką i jej maleństwem. Mamusia wciąż wyobraża sobie, że jestem podlotkiem, a proszę mi wierzyć, że ja niejedno wiem i niejedno bardzo dobrze rozumiem. Bo jeżeli...
 — Poczekaj — przerwała pani Kostanecka — zdaje się że idzie tu ojciec.
 — Więc cóż z tego?
 — Nie zechcesz chyba zmartwić go swoim wybrykiem. Daruj ale inaczej tego nazwać nie umiem.
 — Ja — zimno odpowiedziała Buba — jestem wręcz odmiennego zdania, a przed ojcem nie zamierzam robić tajemnicy, gdyż musi wystarać się o posadę dla Felki.
 W drzwiach ukazała się wielka postać pana Kostaneckiego:
 — A jesteś, kuchassju, gdzieżeś to była? No dzieńdobry, nie widziałem cię jeszcze dzisiaj. Zmarzłaś, co?
 — Nie tatuniu — pocałowała go w policzek — było tam nawet duszno, bo właśnie prano bieliznę. Ja byłam

242