Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/260

 Buba roześmiała się:
 — A cóż to panu szkodzi!?
 — Wolałbym, by pani podzielała moje zdanie.
 — To jasne, ale co pan ma do zarzucenia pani Szczedroniowej? To chyba najinteligentniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek znałam.
 — Na mnie jej inteligencja robi pocieszne wrażenie — skrzywił się Tański — jest nieprawdopodobnie naiwna. I... jeżeli... Ale pani nie przyjmuje bezkrytycznie tego całego bagażu?... Tak chciałbym mieć pod ręką któryś z jej artykułów, by udowodnić pani, co to za mętność.
 — No, wie pan, — oburzyła się Buba — już chyba nikt tak jasno nie pisze.
 — Tak, jasny język, styl, ale mętne pojmowanie zagadnień.
 — Wcale tego nie znajduję.
 — Przekonam panią.
 — Kiedy?
 — Kiedy pani pozwoli... Już tutaj pani mieszka?
 — Tak... A może pan... wstąpiłby kiedyś do nas. Rodzicom będzie miło pana poznać.
 Tański skłonił się:
 — Z prawdziwą przyjemnością. Jeżeli pani nie będzie miała nic przeciw temu, złożę swoje uszanowanie w najbliższą niedzielę.
 — Mój Boże! Aż uszanowanie! Niech pan nie będzie tak uroczysty. Poprostu niech pan wpadnie.
 Po powrocie do domu Buba powiedziała matce:
 — W niedzielę przyjdzie z wizytą pan Tański, o którym ci kilka razy wspominałam.
 Pani Kostanecka nie podnosząc oczu z nad rachunków, zapytała:
 — On ci się podoba?
 — Mnie? — obojętnie wydęła usta Buba — owszem,

258