Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/270

 — W takim razie dobranoc — obraziła się naprawdę.
 — Ależ panno Bubo, niechże mi pani pozwoli wytłumaczyć się.
 — Och, to jest nieciekawe.
 — Jestem poprostu szczęśliwy, że pani o mnie pamięta. Nie umiem tego wyrazić, jak dalece szczęśliwy, ale z drugiej strony...
 — Przeszkodziłam panu? — zapytała zimno.
 — Bynajmniej... Widzi pani, ja nigdy nie przypuszczałem, że pani zadzwoni do mnie, że pani wogóle może zadzwonić do jakiegoś mężczyzny, tak, jak robią to dzisiaj wszystkie inne panny.
 — Aha! Wie pan, panie Henryku, pan jest apokaliptycznie nudny z tem swojem wiecznem moralizatorstwem. Musiały pana porzucić wszystkie kochanki, jeżeli wogóle miał pan kiedy jaką kochankę.
 W słuchawce zaległo milczenie. Oczywiście uczuł się zgorszony. Buba miała wypieki, ale fakt, że mówiła do aparatu, a nie wprost do niego, dodawał jej odwagi.
 — Miał pan kochankę? — powtórzyła.
 — Panno Bubo! Ja z panią w taki sposób i na taki temat nie umiem mówić.
 — Uważa mnie pan za świętość, za leliję?
 — Nie o to chodzi. Nie mówiłbym o tem z matką, z siostrą i nie będę mówił z panią.
 — Dlaczego?
 — Bo szanuję panią i chcę szanować.
 — To źle się pan wybrał.
 — Jak mam to rozumieć?
 — Jestem taką samą dziewczyną, jak wszystkie inne. Może nawet znacznie gorszą. A pan jest hipokrytą i to nie po dżentelmeńsku.
 — Ależ co?
 — Skoro się ma kochankę, to nie wolno nią gardzić.

268