Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/299

pana Mereżki. Kostrzewa chciał replikować, lecz ku radości Anny nie umiał widocznie znaleźć argumentu.
 — Splantowała go szanowna pani — tubalnie śmiał się generał — splantowała do reszty. Co prawda, to prawda. Już tam my na kobiety lubimy wygadywać, ale w gruncie rzeczy bez kobiet, che... che... che... trudno i nudno byłoby na świecie.
 — No, generałowi to już chyba nie robi różnicy? — zjadliwie odciął się Kostrzewa.
 Na ten raz jednak dyskusja została urwana i Anna z westchnieniem ulgi wstała od stołu.
 — Zaczekaj na mnie przy ganku — powiedziała cicho Marjanowi.
 — Dobrze, kochanie.
 Zanim jednak zajrzała do Lituni i wróciła, zastała Marjana rozmawiającego z prałatem. Ku jej zniechęceniu rozmawiali jeszcze o owej babie i jej mężu.
 — Jeszcze panowie znajdują w tem temat? — zapytała z akcentem zdziwienia.
 — Dlaczegóżby nie? — jowialnie uśmiechnął się ksiądz.
 — No, bo zdaje mi się, że cokolwiekbyście wymyślili, wszystko da się zmieścić w tem, co słusznie podniosła pani Budniewiczowa.
 — Słusznie? Hm...
 — Ksiądz prałat jest innego zdania?
 — Muszę być innego zdania, droga pani.
 — Oczywiście. Ksiądz prałat poczuwa się do męskiej solidarności.
 — Nie dlatego — potrząsnął głową — ale, widzi droga pani, jestem już stary i nietylko z racji swego powołania, czy zawodu musiałem interesować się sprawami ludzkiemi, lecz i z osobistej ciekawości. I otóż to, co powiedziała pani Budniewiczowa wygląda efektownie, przyznaję, ale jeżeli chodzi o prawdę, wartoby

297