Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/84

 — Na zakończenie Bernard dodałby — podpowiedziała — że trzeba słuchać Oskara Wilde’a: najlepszym sposobem pozbycia się pokus jest uleganie im.
 — Tak — zgodził się Dziewanowski — tylko on przypisałby to zdanie komuś innemu. Czy ja wiem?... Tołstojowi, albo Savonaroli...
 Zaśmieli się oboje.
 Po przedstawieniu odprowadził Wandę i wracając do domu przypomniał sobie, że w Adrji może spotkać Annę. Miał przy sobie zaledwie kilka złotych, lecz to powinno wystarczyć. Nie zastanawiał się dłużej i wszedł.
 Zdaleka już zauważył stolik, przy którym siedziała. Była sama, bokser tańczył z Żermeną. Może cofnąłby się znowu, lecz Anna dostrzegła go i skinęła mu głową.
 Przesunął się między stolikami i pocałował wyciągniętą rękę:
 — Przechodziłem mimo i jakoś... — usprawiedliwił się.
 — Ależ to doskonale. Bardzo się cieszę — wskazała mu krzesło.
 — Cieszy się pani?
 — Dlaczegóżby nie?! — roześmiała się. — Przybywa jeszcze jeden danser. Czyż to nie wystarczający powód do zadowolenia?
 — Ja nie tańczę.
 — Nie lubi pan?
 — Nie umiem.
 — To szkoda — westchnęła.
 — Radość była zatem przedwczesna — powiedział żartobliwie, lecz zrobiło mu się smutno.
 — Bynajmniej — zaprotestowała — i tak się cieszę. Dawno pana nie widziałam. To jest, widziałam pana przed kilku dniami na ulicy. Stał pan przed oknem sklepu jubilerskiego i był tak zajęty, że nie zauważył mnie.

82