Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzecia płeć.djvu/91

tek nieznajomości winy... Pan przecie nic nie wie o mnie.
 — Boże, poco to pani mówi! — zacisnął palce.
 — Muszę.
 — Pani Anno!
 — Już kończę. Otóż ja wiem tylko to, że nic mi pan nie powiedział. To było zbyt nagłe i może pan sam zechce o tem zapomnieć.
 Jakże jej miał wytłumaczyć, że stało się coś nieskończenie wielkiego? Zaczął mówić, mówiąc o swej wewnętrznej przemianie, o tem, że sam pojąć nie umie tajemnicy niespodziewanego odkrycia, że wszystko to jej zawdzięcza i niczego od niej nie żąda, o nic nie prosi...
 Słuchała w milczeniu.
 — Rozumie mnie pani?
 — Zdaje mi się, że tak — szepnęła po chwili wahania.
 — Dziękuję.
 Podała mu rękę i powiedziała:
 — To takie dziwne... Jakkolwiek małe w tem wszystkiem ja miejsce zajmuję... i tak jest ono dla mnie za duże... Gubię się w tem... Błagam, niech pan zapomni... nie, nie to, niech pan przemyśli wszystko... Dowidzenia...
 — Dowidzenia pani.
 — I niech pan już idzie — nacisnęła dzwonek w bramie.
 — Zaczekam, aż otworzą.
 — Nie, nie, proszę już iść — nalegała nerwowo.
 — Jak pani każe.
 Zdjął kapelusz, ukłonił się i już był o kilka kroków od niej, gdy go zawołała:
 — Panie Marjanie! Panie Marjanie!
 — Słucham panią?
 — Ja do pana napiszę. Dobrze?

89