Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/107

rzucania powoduję umyślnie, by nie zwalniać i móc od razu wziąć wiraż.
 — A ja myślałam, że jesteśmy o krok od wypadku.
 — Uchowaj Boże. Każdy dobry automobilista, szczególniej górski musi tę umiejętność posiadać. Nie jest to zresztą nic trudnego. Nauczyłem się tej sztuki w przeciągu godziny w bawarskich Alpach.
 — Pan dużo podróżował?
 — Nie proszę pani. Byłem kilka tygodni w Niemczech, coś miesiąc w Szwecji, dokąd jeździłem odwiedzić moją dalszą rodzinę i sześć dni w New-Yorku.
 — Tylko sześć dni.
 — Tak, proszę pani.
 — Czy warto było dla sześciodniowego pobytu w Ameryce, dwa razy przepływać przez Atlantyk?
 — Warto było — odpowiedział krótko, bez żadnych wyjaśnień.
 Kate przypomniała sobie owe niedorzeczne powiększenia swojej fotografii i zamilkła.
 Piękna droga do Morskiego Oka miała się ku końcowi. Na miejscu wypili gorącą herbatę i poszli nad jezioro. Zbliżała się już dwunasta i trzeba było wracać.
 Z powrotem jechali nieco wolniej.
 Irwing pokazywał Kate różne szczyty; doliny i zbocza, wymieniając ich nazwy, nadmieniając rozmaite szczegóły z ich historii itp.
 — Mógłby pan być przewodnikiem w tych górach — zauważyła.
 — Znam je od dzieciństwa. Już w wieku szkolnym uprawiałem taternictwo. A tę trasę jako automobilista znam tak, że, o ile mi się zdaje, mógłbym ją zrobić po ciemku.
 — Nie wygląda pan na sportowca.
 — Tak — przyznał. — Wyglądam na cherlaka, ale jestem dość silny. Kiedyś dzięki tej mojej powierzchowności, stałem się mimowolnym zabójcą.
 — Zabił pan człowieka?
 — Tak. Napadło mnie trzech opryszków. Napadli zbyt śmia-