Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/108

ło, przypuszczając widocznie, że łatwo dadzą sobie ze mną radę. Broniąc się uderzyłem jednego z nich pięścią w kark. Niestety, zbyt mocno.
 — Umarł?
 — Na miejscu.
 — A pozostali?
 — Jeden zbiegł, a drugiego ujęła policja. Miał złamany obojczyk.
 — Straszny z pana człowiek.
 Potrząsnął głową:
 — Nie, proszę pani. Nigdy nikogo rozmyślnie nie skrzywdziłem. Nie mam wcale wrogów.
 Po chwili dodał:
 — To najlepszy dowód, że jestem zerem.
 — Panie Fredzie, czy naprawdę pan w to wierzy?
 — Ja to wiem.
 — No dobrze, powiedział to ktoś panu?
 — Nie. Z wyjątkiem ojca, który w ten sposób stara się mnie zdopingować do zrobienia dyplomu. Ale ja sam wiem.
 — Zaraz, panie Fredzie. Nie przypuszcza pan chyba, że należę do tych ludzi, którzy zbyt łatwo dopatrują się w bliźnich zalet, który szafują komplementami?
 — O nie. Pani na pewno sądzi ludzi surowo.
 — Cieszę się, że pan tak myśli, bo to jest zgodne z prawdą. Otóż chcę panu powiedzieć, że uważam go za człowieka bezwzględnie wartościowego.
 Zaczerwienił się i bąknął:
 — Wie pani o mnie tak mało...
 — To co wiem, zupełnie mi wystarcza.
 — Mam wady, mam wady, które zmieniłyby pani pogląd na mnie, gdyby pani o nich wiedziała.
 — Nie sądzę.
 — Owszem.
 — Więc niech pan je wymieni.
 — Zależy pani na tym, by pozbyć się czym prędzej dobrego mniemania o mnie? — uśmiechnął się.
 — Przeciwnie, mam nadzieję je wzmocnić.