Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/109

 Milczał dłuższą chwilę i powiedział:
 — Sewer twierdzi, że kobiety kochają mężczyzn za ich wady. Jeżeli nawet ma rację, w co wątpię, to pani na pewno do tego typu kobiet nie należy.
 Ponieważ nie odpowiedziała, dodał:
 — Jestem na przykład... pijakiem.
 — Pan? — zdziwiła się.
 — Tak, pijakiem. Czyż to nie godne potępienia w oczach pani?
 — Znowu muszę powtórzyć: nie wygląda pan na pijaka.
 — To ironia mojej powierzchowności: jestem wszystkim tym na co nie wyglądam i odwrotnie wyglądam na wszystko to, czym nie jestem.
 — Więc pije pan dużo?
 — Bardzo dużo.
 — A jak często? — szukała dlań usprawiedliwienia.
 — Co dzień.
 — To przecież okropne. I po co pan to robi?
 Wzruszył ramionami:
 — Nie wiem. Jestem za głupi, by wiedzieć. Piję, bo tylko wtedy, gdy jestem pijany, bywa mi dobrze. Jest mi lepiej — poprawił. — Zresztą mam też inne wady.
 — Ale nie może pan przestać pić? Czy brak panu dość silnej woli?
 — Może. A może nie chcę przestać. Nie lubię nad tym się zastanawiać — powiedział i z miejsca zwiększył szybkość, by przy pomocy pędu powietrza uniemożliwić dalszą rozmowę na ten temat.
 W pensjonacie na dole zastali Polaskiego i Tukałłę. Obaj mieli kwaśne miny.
 — Struli nas wczoraj tą ohydną śliwowicą — tłumaczył Tukałło. — Śliwowica ma w sobie jakieś olejki. Powinno się je stosować przed zgonem. A państwo gdzie byli?
 — Jeździliśmy do Morskiego Oka — odpowiedziała Kate. — W tym słońcu góry wyglądają przepięknie.
 — Tak?... Nie widziałem nigdy Tatr.
 — Nigdy pan nie był w Zakopanem?