Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/121

przeszkodę. Ale rozpaczać nie ma powodu. Ostatecznie istnieją na świecie rozwody. Nie jestem ich zwolennikiem, ale...
 — Ona się nie rozejdzie z mężem — przerwał Fred.
 — Kocha go?
 — Nie pytałem, ale takie odniosłem wrażenie.
 — Co tam wrażenie! — zirytował się stary pan.
 — A zresztą, gdyby go nawet nie kochała, nie porzuciłaby go dla mnie.
 — To też twoje wrażenie? — parsknął pan Irwing.
 — Nie. Powiedziała mi to wręcz.
 — Poczekaj. Czy ona wie kim jesteś?
 — Byłem jej przedstawiony.
 — Nie o to chodzi. Czy wie, że jesteś moim synem, że jesteś jedną z najlepszych partii w kraju?
 — Owszem, wie.
 Pan Irwing myślał przez chwilę, wreszcie zapytał:
 — A kim jest jej mąż?
 Fred wzruszył ramionami:
 — Nie wiem. Zdaje mi się, że jest człowiekiem średnio zamożnym. Nie zajmuje się narazie niczym. Studiował za granicą, robi wrażenie gentleman’a. Zdaje się, że zamierza założyć w Warszawie jakieś przedsiębiorstwo, czy szukać jakiegoś stanowiska. Nie interesowałem się tymi rzeczami. Wiem, że pochodzi z Wielkopolski. Nazywa się dość dziwnie: Zudra, ale jest na pewno człowiekiem z dobrego towarzystwa.
 — Jak się nazywa? — zapytał pan Karol.
 — Zudra, Maciej Zudra.
 — Zudra? Ależ czekaj pan! Słyszałem o jednym Zudrze, no oczywiście. W całej Wielkopolsce o niczym innym się nie mówi. To niezwykła historia! Zaraz, zaraz, jak ona nazywa się z domu?
 — Pomianówna.
 Stary przemysłowiec uderzył się po kolanach.
 — Ci sami. Teraz już wiem z całą pewnością. To jest ten skandal w rodzinie Tynieckich. Nie słyszeliście o tym?
 — Nie.
 — Więc było to właśnie przed paru miesiącami. W dobrach