Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/123

 — W każdym razie, mój Fredzie — powiedział z namysłem. — Gdy spotkasz ich, nie zdradź się, że słyszałeś tę historię. Sprawdzę to i jeżeli uzyskam potwierdzenie, postaram się znaleźć jakieś sposoby dla pomyślnego przeprowadzenia sprawy.
 Fred nieznacznie wzruszył ramionami. Po pierwsze nie wierzył, by opowiadanie przyjaciela ojca opierało się na prawdzie, a po wtóre jego osobistej sytuacji w niczym to nie zmieniało.
 — Nie mam zamiaru, — powiedział — powtarzać im tych rzeczy. I bardzo dziękuję tatusiowi, ale uważam, że nic tu zrobić nie można.
 — Miewałem, synu, bardzo trudne sprawy i wiele z nich udało mi się dobrze przeprowadzić. Niczego ci nie obiecuję, ale zrobię wszystko, co będę w stanie zrobić.
 — Dziękuję — bąknął Fred zdawkowo.
 — Nie wezmę się do tego od razu, bo muszę teraz jechać do Budapesztu i do Paryża, ale za miesiąc wrócę. Wiesz co?... Jedź ze mną. Dobrze ci podróż zrobi i poznasz Budapeszt. To piękne i bardzo wesołe miasto.
 — Nie, dziękuję tatusiowi. Nie mam ochoty.
 — A ja ci radzę jedź. Nie obawiaj się, że będę cię obcęgami trzymał wciąż przy sobie. Ja tam mam interesy, a ty tymczasem możesz zwiedzić Węgry, a później Francję. Przecie nie możesz wciąż siedzieć w kraju.
 — Dziękuję tatusiowi, ale teraz nie mogę. Muszę jutro po południu być w Warszawie.
 — Umówiłeś się z... nią?
 — Z nimi — poprawił Fred.
 — Nocujesz tu, w hotelu?
 — Nie, wyjeżdżam na noc. Jestem tu swoim wozem.
 — Bez szofera?
 — Sam prowadzę.
 — No więc, chłopcze drogi, nie pijże na miły Bóg więcej! Jeszcze mi się zabijesz.
 I stary pan odsunął kieliszek syna.
 Pożegnali się czulej niż zwykle. Fred odchodząc słyszał jeszcze słowa ojca:
 — Nie masz pojęcia, Karolu, jak on w niej się kocha.