Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/127

Zudry nie ma, lub, że już śpi. Nie umiała się jednak na to zdobyć.
 — Zaraz poproszę — powiedziała i podała mężowi słuchawkę, mówiąc: — dzwoni Załucki. Nie pójdziesz?
 — Mowy nie ma. Nie obawiaj się.
 — Dziękuję ci, — pocałowała go w czoło. — Idę się rozebrać. Pójdziemy już spać, prawda?
 — Tak, kochana, tak.
 I odezwał się do słuchawki:
 — Hallo, jak się masz Ali Baba.
 — Słuchaj Gogo, posłałem po ciebie samochód. Za pięć minut tam będzie. Przyjeżdżaj natychmiast.
 — Nie, nie mogę. Dzisiaj nie mogę. Bo co się stało?
 — Nic się nie stało, ale jest bardzo wesoło. Zaraz przyjeżdżaj.
 — Widzisz, mam moc roboty, to jedno, a po wtóre jestem już rozebrany. Siedzę w szlafroku.
 — Więc się ubierz.
 — Nie, nie. Jutro rano mam konferencję ze starym Irwingiem. A to, jak zwykle zaciągnie się...
 — Więc obiecuję ci, że o pierwszej wszyscy pojedziemy do domu. Z „Pod Lutni“ już nigdzie nie pójdziemy. Poczekaj, bo Zbyszek wyrywa mi słuchawkę.
 — Gogo, jeżeli zaraz nie przyjedziesz — rozległ się w słuchawce bełkot Chochli — to będziesz świnia.
 Był już mocno zalany. Ktoś tam musiał otworzyć drzwi kabiny telefonicznej, bo w słuchawce rozległ się gwar i dźwięki muzyki. Gogo spojrzał na zegarek. Było dziesięć po dziesiątej.
 — Naprawdę nie mogę, Zbyszku — powiedział mniej pewnie.
 — Ach ty pantoflarzu!
 — Mam robotę.
 — Słuchaj, jest Adam, Tukałło, Jaś, Moniek, Drozd, no wszyscy. Jeżeli nie przyjedziesz, to zobaczysz, że sprzedam portret pani Kate temu parchowi i będziesz miał figę. A zresztą cóż ja cię będę prosił! Łaskę mi robisz, czy co?
 Słuchawka przeszła znowu w ręce Ali Baby: