Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/135

słowo honoru. Ostatni raz... Zaraz się przebiorę i idę do tego starego idioty... która to godzina?
 — Nie możesz iść w takim stanie — odpowiedziała spokojnie. — Zresztą telefonował Fred i prosiłam go, by cię wytłumaczył przed ojcem.
 — Jesteś aniołem — rozczulił się. — A ja jestem świnią. A Fred wcale nie jest taki poczciwy, jak sądzisz. To wszystko dlatego, że durzy się w tobie. Myślisz, że ja tego nie rozumiem? Aha... zaraz, zaraz...
 Zaczął niezdarnie wyjmować wszystko z różnych kieszeni. Wreszcie znalazł to, czego szukał, kilka banknotów stuzłotowych, wymiętych i wilgotnych, widocznie zalanych winem.
 — Służę ci, widzisz, że zawsze o tobie pamiętam — położył je przed nią.
 — Skąd masz te pieniądze?
 — Skąd? — zaśmiał się. — Bądź pewna, że ich nie ukradłem.
 — Mam nadzieję, ale wołałabym wiedzieć, od kogo je pożyczyłeś. Nie jesteś zupełnie trzeźwy i możesz zapomnieć, a nie sądzę, byś chciał się narazić na zarzut, że nie oddajesz długów.
 — A ja ci mówię, że jesteś aniołem. Skarb mój najdroższy! Ona o wszystkim myśli. Dawno palnąłbym sobie w łeb, gdyby nie to, że mam ciebie.
 — Pożyczyłeś to od Freda?
 — Tak, pięćset złotych. Łeb mi trzaska. Pójdę spać. Tylko każ mi postawić przy łóżku wodę sodową i cytrynę...
 — Już tam stoi.
 — Szczęście ty moje — wyciągnął do niej ręce.
 — Udała, że tego nie widzi i powiedziała:
 — Połóż się teraz. Obudzę cię o trzeciej. Na obiedzie ma być pan Tukałło.
 — Dobrze — odpowiedział pokornie. — Muszę wyglądać obrzydliwie. Dobranoc Kate. Łeb mi pęka.
 — Dobranoc.
 — Ale pamiętaj, że dałem ci słowo honoru. Jeżeli nie dotrzymam, masz prawo dać mi w pysk.