Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/137

jednak nie mogę go zobaczyć, musiałem trudzić panią. Zatrzymałem się w Warszawie dosłownie na kilka godzin.
 — Ależ bardzo miło mi pana widzieć — odpowiedziała konwencjonalnie, podając mu rękę. — Proszę, niech pan siada.
 — Dziękuję pani.
 Usiadł i dość niedyskretnie rozejrzał się po pokoju.
 — Pisała mi ciocia — zaczęła Kate — że wybiera się pan w podróż?
 — Tak, proszę pani. Właśnie dziś wyjeżdżam do Londynu, a stamtąd do Ameryki.
 — Nie zabawił pan długo w Prudach.
 — Skróciłem mój pobyt w Prudach rozmyślnie. Z dwóch powodów. których się pani z łatwością domyśli.
 — Niestety, nie jest to tak łatwe.
 — Owszem. Nie lubię się nikomu narzucać, a spostrzegłem. że matka nie jest bynajmniej z mego przyjazdu zadowolona. To jedno, a drugie jest to, że nie dziwie się jej wcale. Jestem jeszcze za mało okrzesany, chociaż nie żałowałem wysiłków, by nabrać ogłady.
 — Nie wywnioskowałam tego z listu cioci, by była niezadowolona z pańskiego przyjazdu, ani też by zarzucała panu brak obycia.
 — W takim razie w liście była łaskawsza dla mnie niż w osobistym zetknięciu. Powiedziała mi tylko, że nabrałem pewności siebie, co należało rozumieć: — tupetu.
 Uśmiechnął się gorzko i dodał:
 — Miała zresztą rację, co i pani niewątpliwie zdążyła już stwierdzić.
 — Myli się pan — potrząsnęła głową. — Nic ujemnego o panu nie pomyślałam.
 Chrząknął i zmarszczył brwi:
 — Przejdźmy jednak do sprawy, która mnie tu sprowadza. Czy pani interesuje się sprawami męża?... To jest, czy pani wie coś o nich?
 — Sadzę, że tak.
 — Otóż mąż pani otrzymuje z Prudów rentę...
 — Wiem o tym.