Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/143

będzie dość elegancko wyglądało, gdy adwokat w moim imieniu odeśle im pieniądze.
 — Nie wiem czy elegancko — odpowiedziała Kate — ale w każdym razie nie zaszczytnie dla ciebie.
 — Dlaczego?
 — Bo dowodzi, że on nie chce ci dać tych pieniędzy do ręki. Widocznie obawia się, że nie popłacisz długów.
 — Ach — skrzywił się Gogo — oczywiście, że to jest chamstwo, ale o tym przecie nikt nie będzie wiedział.
 — Ty wiesz.
 — Oj, Kate! Nie męcz mnie. No wiem, wiem, że los zepchnął mnie do roli ściganego zwierzęcia. Cóż ja na to poradzę?
 Wzruszyła ramionami:
 — Mówisz, wybacz, bez sensu. Jesteś młody, zdrowy, masz wszystkie warunki do osiągnięcia niezależności. I tylko samochcąc doprowadzasz do tego, że...
 — Zlituj się, Kate — przerwał. — Jestem zupełnie chory, a ty mi prawisz morały.
 Spojrzała na rozrzucone w nieładzie ubranie i powiedziała:
 — Wstawaj już. Tu trzeba sprzątnąć.
 — Dobrze. A jest piwo do obiadu? Szalenie chce mi się piwa.
 — Owszem będzie — powiedziała Kate i wyszła.
 — Czekaj! — zawołał za nią. — Czy ja ci mówiłem, że na obiedzie będzie Jola Horoszczańska?
 — Kto? — zapytała zdumiona.
 — Jola Horoszczańska. Zaprosiłem ją wczoraj.
 — Któż to taki?
 — Świetna kobieta. Malarka. Ona jest w przyjaźni z wszystkimi szatanami. Umyślnie chciałem, byś ją poznała. Nudzisz się sama, a to czarująca kobieta. Wróciła teraz z Paryża. Wysokiej klasy kobieta. No i śliczna jak marzenie.
 Kate powiedziała spokojnie:
 — Nie mam nic przeciw zaproszeniu na obiad kogokolwiek. Prosiłam cię jednak już nieraz, byś zawiadamiał mnie o tym wcześniej. Sam powinieneś rozumieć, że...