Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/162

telefonował Jaś Strąkowski i obiecał przyjść do Kresowego, panowie zaczęli się żegnać.
 Gogo zapytał niepewnym głosem:
 — Co sądzisz, Kate, może poszedłbym z nimi na pół godzinki?
 — Z rana mówiłeś... — zaczęła, lecz jej przerwał.
 — To przecie żadne pijaństwo. Trochę się pogada i wrócę.
 Odwróciła głowę:
 — Jak chcesz — powiedziała bez żadnej intonacji.
 Przygryzł wargi:
 — No więc dobrze, zostanę.
 Nic na to nie odpowiedziała.
 — Ja nie pójdę — głośno powiedział Gogo. — Mam trochę roboty i chcę jutro naprawdę wcześnie wstać.
 Minę miał nienaturalnie skrzywioną, że Tukałło już szykował się do jakiejś uszczypliwości pod jego adresem, gdy Irwing zawołał:
 — No to servus! Panowie, prędzej schodźmy, bo mógł mi motor zamarznąć. Na śmierć zapomniałem.
 Po chwili już wszyscy byli na schodach. Kate położyła mężowi rękę na ramieniu:
 — Wiedziałam, że potrafisz zdobyć się na trochę silnej woli — powiedziała.
 — Raczej na poświęcenie — poprawił sucho.
 — Jakto poświęcenie? Dla kogo?
 — No przecież dla ciebie.
 Odwrócił się, udając, że nie spostrzega, iż dzięki temu ręka Kate zsuwa się z jego ramienia.
 — Niech i tak będzie — uśmiechnęła się smutnie. — Jeśli tak tę rzecz ujmujesz, dziękuję ci za poświęcenie.
 Spojrzał na nią prawie z gniewem.
 — Bardzo mi miło, ale wołałbym, moja droga, bym w podobnych sytuacjach nie był narażony na ośmieszenie wobec moich przyjaciół.
 — Nie sądzę, bym cię naraziła na ośmieszenie.
 — Naturalnie — zaśmiał się ironicznie. — Nie sądzisz. Ale