Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/181

liczności życia, sennik egipski, podręcznik dobrego tonu dla wstydzących się żebrać, tuba dydaktyczna i w ogóle śmierdziel.
 — Norwid pisał i malował w najfatalniejszych warunkach materialnych — zauważył Strąkowski.
 — Ale nie w moralnych, nie w moralnych — podchwycił Łada.
 — Owszem — zaprzeczył rzeczowo Muszkat. Jakże można nie brać pod uwagę tych okoliczności...
 — Boże, teraz ten z Norwidem. On nas przepiłuje — jęknął Tukałło.
 Zresztą w ogóle nastrój zepsuł się. Przykre wyznania Łady zepsuły wszystkim humor.
 Siedzieli skwaszeni.
 Wreszcie Załucki wpadł na szczęśliwy pomysł:
 — No, Jasiu — zwrócił się do Strąkowskiego — miałeś przeczytać nam ten nowy wiersz.
 — A tak, tak — ożywił się Strąkowski. — Jeżeli tylko chcecie?...
 Spojrzał pytająco po twarzach przyjaciół. Wszyscy chcieli. Tylko Chochla powiedział:
 — Świetny sposób spędzenia czasu. Najpierw ty przeczytasz swój wiersz, potem Moniek kilka swoich recenzyj, potem Jeremi i pan Łada-Czerski na zmianę swoje powieści i tak spędzimy czas miło i pożytecznie.
 — Daj-że spokój, niech czyta — odezwał się Drozd.
 Łada śmiał się cichutko i dyskretnie, a Strąkowski wzruszył ramionami:
 — Wcale się nie narzucam.
 — No już czytaj, czytaj — łaskawie zgodził się Chochla.
 Strąkowski wyjął rękopis i zaczął czytać. Przysunęli się, pochylone głowy znieruchomiały. Miał głos cichy, melodyjny, o przejrzystym szklanym brzmieniu. Wiersz istotnie był piękny. Już pierwsza strofa wzięła słuchających niespodziewaną plastyką obrazu i oryginalnością skojarzeń. Dziewczyna kąpiąca się w jeziorze o wschodzie słońca, kąpiąca się w błękicie wody i w purpurowej zorzy, jasna, prześwietlana, bezgrzeszna i nieziemska,