Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/182

nawet od marzeń wolna. I młody rybak, zakochany, wpatrzony, rozkoszujący się nieosiągalnością swych pragnień...
 Nie o treść zresztą chodziło. Trudno ją było ze słów wyłowić. Wiersz ledwie dotykał konturów rzeczywistości. Był cały różową mgłą, zgęszczającą się miejscami w jakieś półrealne kształty, muzyką smug i nawrotów, ciepłych prądów wzbierających aż do żaru, pogodnych dźwięków przechodzących w burzę namiętnych słów.
 Słuchali w skupieniu, zasugestionowani, opanowani wzruszeniem, pokonani pięknem. Tukałło wysunął dolną wargę, Załucki zastygł w półuśmiechu. Kuczymiński miał w oczach łzy.
 Strąkowski skończył i drżącymi rękoma składał arkusiki papieru.
 — Genialne — cicho powiedział Drozd.
 — Co za talent — szepnął Łada.
 — Nie napisałeś jeszcze nic równie dobrego — z przekonaniem odezwał się Muszkat. — Winszuję ci, Janku.
 Strąkowski stopniowo odzyskiwał równowagę. Jego chłopięca twarz rozjaśniła się szczerą radością:
 — Naprawdę to takie dobre? Powiedzcie, naprawdę? — pytał.
 — Świetne — zapewnił Muszkat. — Daj mi to od razu. Pójdzie do niedzielnego numeru.
 Wyciągnął rękę po manuskrypt, ale Strąkowski potrząsnął głową:
 — Nie, nie będę tego drukował.
 — Oszalałeś? Dlaczego? — zawołał Chochla.
 Strąkowski przymknął oczy:
 — Może kiedyś... Ale nie pisałem tego do druku. To jest dla kogoś...
 — Do sztambucha? — zapytał Łada.
 — Mniej więcej.
 — Strasznieś nas zaintrygował! — z udanym zaciekawieniem powiedział Tukałło. — Gubimy się w domysłach. Hej, bracia! Któż odgadnąć może, komu ten młody poeta w hołdzie u stóp złoży wytwór swego ducha?
 Strąkowski zaczerwienił się: