Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/198

nami, byśmy je łechtali błyskotliwością, drażnili zaskoczeniami i takie fintifluszki. No i dostosowujemy się.
 — Nie zawsze — po namyśle bąknął Polaski.
 — Zawsze.
 — A pani Kate?
 Tukałło wzruszył ramionami:
 — Ach, to zupełnie coś innego.
 — Nie, nie, — upierał się Polaski. — Chcę, byś się wypowiedział. Przecież u niej w domu nasze rozmowy bynajmniej nie schodzą z poziomu. A nie nazwiesz jej chyba „ciotką kulturalną“. Więc do jakiej kategorii kobiet ją zaliczysz?
 Tukałło zamyślił się:
 — Do żadnej — powiedział, pociągając wino drobnymi łykami. Do żadnej. Po prostu dlatego, że ona w ogóle nie jest kobietą.
 — Absurd — skrzywił się Polaski. — Szczyt kobiecości.
 — Otóż mylisz się. Zewnętrzność, wdzięk, sposób bycia to jeszcze nie wszystko. Ona nie jest kobietą w znaczeniu psychicznym.
 — Więc kim jest?
 — Istotą.
 — To nic nie wyjaśnia.
 — Owszem. Weź dziecko, jakiegoś chłopca, czy dziewczynkę. Czasami oczywiście płeć zaznacza się w psychice bardzo wcześnie, ale zdarza się częściej, że jej jeszcze nie ma. Ani mężczyzna, ani kobieta. Zatem istota.
 Polaski potrząsnął głową.
 — Nie zgodzę się z tobą. Jeżeli chodzi o panią Kate, przy jej dojrzałości, kompletnej dojrzałości...
 — Otóż nie. To nie jest dojrzałość — przerwał Tukałło. — Dojrzałość polega na zdeklarowaniu się płci. Nie tylko pod względem fizycznym, ale i duchowym. Gdy stanie się dojrzałą kobietą, z miejsca przestaną ją interesować te zagadnienia, które nas zajmują. Zdobędzie od razu gotowiuteńki komplecik zainteresowań „dla pań“.
 — Albo, musisz przyjąć i drugą ewentualność, że jest jeszcze jedna kategoria kobiet, której nie chcesz widzieć.