Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/204

 Wreszcie znalazł numer i zakręcił tarczą aparatu:
 — Proszę poprosić pana Strąkowskiego.
 — Pan Strąkowski jeszcze śpi — odpowiedziała gospodyni.
 — Więc niech pani go obudzi. To ważna sprawa.
 Po chwili w słuchawce odezwał się głos zaspany i skrzypiący:
 — Co do licha! Kto mówi?
 — Tu Gogo, słuchaj...
 — A, jak się masz? Wstałeś?
 — Mniejsza o to. Chciałem cię zapytać jak śmiesz przysyłać mojej żonie jakieś idiotyczne kwiaty! Cóż ty sobie wyobrażasz.
 — Nie rozumiem cię — zdziwił się Strąkowski.
 — To ja nie rozumiem — krzyknął Gogo.
 — Zwariowałeś? Cóż jest w tym złego! Każdy przecie może...
 — Każdy, ale nie ty! Wypraszam sobie!
 — Ależ Gogo! Co ci się stało.
 — To się stało, że nie życzę! Moja żona nie potrzebuje twoich głupich kwiatów, a ja tego, byś w moim domu zostawiał swoje zegarki, czy inne części garderoby. Wypraszam sobie!
 Strąkowski wytrzeźwiał ze snu:
 — Wybacz, ale chyba nie chcesz mnie obrazić? Pozwalasz sobie na wyrażenia, które...
 — Tak, pozwalam sobie — przerwał Gogo, podniecając się tym, że Kate z sąsiednego pokoju słyszy każde słowo. — Pozwalam sobie, a nie pozwalam tobie. A twoje parszywe kwiaty wyrzuciłem do śmieci!
 Strąkowski odpowiedział zimno:
 — Proszę, byś w każdym razie wyrażał się powściągliwiej. Możesz nie życzyć sobie, bym przesyłał pani Kate kwiaty i zastosuję się do tego życzenia. Natomiast nie będę tolerował podobnego tonu. Wyrażasz się jak gbur.
 — Wyrażam się jak mi się podoba, smarkaczu!
 — To już za wiele chamstwa. Żegnam.
 — Mydłek — krzyknął jeszcze Gogo i rzucił słuchawkę na widełki.
 Strąkowski odszedł od aparatu zdenerwowany i nie wiedzący, co począć. Awantura, którą zrobił mu Gogo, wydała mu się