Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/211

 Pani Jolanta chciała poprawić sobie uczesanie i Gogo zaprowadził ją do pokoju Kate.
 — Zostawiłem drzwi uchylone — powiedział żartobliwie. — Czy nie oceniasz mego wyrzeczenia się wszelkich nadziei dla twojej dobrej sławy?
 — Dla mojej?... Ach, nie jest warta wysiłków — odpowiedziała. — A zresztą z twojej strony nic jej nie grozi.
 — Czy mam to rozumieć, jako wyraz zaufania?
 — Jako wyraz przeświadczenia, że nikt z tamtych osób — ruchem głowy wskazała drzwi do gabinetu — nie pomyśli ani przez chwilę, że...
 — Że grozi ci z mej strony atak? — podpowiedział Gogo.
 — Nie. Że taki atak mógłby liczyć na powodzenie.
 — Wydaję ci się aż tak wstrętny? — zapytał wesoło.
 Zmierzyła go kwaśnym i badawczym spojrzeniem, jakby oglądała jakiś mebel, o którym ma wydać opinię.
 — Nie, nie jesteś wstrętny — powiedziała tonem rzeczowym. — Jesteś po prostu żaden. Neutralny, klasycznie przeciętny.
 — To i tak, Jolanto, zaszczyt dla mojej powierzchowności, zaszczyt i pochlebstwo, za które dziękuję — udał dobrą minę.
 Jolanta potrząsnęła głową:
 — Tu nie chodzi o powierzchowność. Ty cały, z farszem, jesteś przeciętny.
 — A może za mało się znamy, byś mogła to twierdzić tak kategorycznie? — uśmiechnął się z przymusem.
 — Może — przyznała.
 — Pociesza mnie to, że widocznie nie wszyscy są tego zdania. Cieszę się przecie przyjaźnią ludzi, którzy dalecy są od poszukiwania przeciętności.
 — Mówisz o nich?...
 — Tak, o nich.
 — Boże, jacy ci mężczyźni bywają łatwowierni w swojej zarozumiałości! — zaśmiała się Jolanta.
 — Nie rozumiem, gdzie tu jest łatwowierność i gdzie zarozumiałość.
 — Bo nie zauważasz Kate.