Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/228

i indywidualnością autora. A indywidualność tę może zrekonstruować tylko wtedy, gdy zna wszystkie utwory danego pisarza.
 Na ten temat rozpaliła się dyskusja.
 Tymczasem Gogo z Czumskim zorganizowali stolik bridge‘a, którego grywano tu bardzo rzadko. Reszta towarzystwa podzieliła się na grupki. Przed kolacją przyszło jeszcze kilka osób.
 Tyniecki czuł się nieco skrępowany w tym środowisku, którego dotychczas nie znał. Przy stoliku siedział między Załuckim i panią Jolantą, lecz pochłonięty był sporem, który toczył się między Tukałłą i Kuczymińskim o wartość Ibsena. Tukałło twierdził, że na Ibsenie zasypia i przyznawał mu jedynie pozycję historyczną, martwą, Kuczymiński przeciwnie znajdował w nim cechy aktualne, wyrażał natomiast przekonanie, że autora tego nie można dziś grać dawnym stylem.
 Pani Jolanta zwróciła się do Tynieckiego:
 — Pan jest kuzynem Kate?
 — Tak, proszę pani.
 — Jest zachwycająca. Kończę właśnie jej portret i wróżę sobie na wiosennym wernisażu wielkie zwycięstwo. Pan rzadko bywa w Warszawie?
 — Mieszkam w Wielkopolsce, a ostatnio dużo podróżowałem.
 — Pan jest bogaty?
 Tyniecki uśmiechnął się:
 — Nie mam prawa uskarżać się na materialne braki. Dlaczego to panią zainteresowało?
 — Jako malarkę. Przyglądam się panu i nie mogę uchwycić pańskiego typu. Pan jest trudny.
 — Z malarskiego punktu widzenia?
 — Nie, w ogóle. Jedno zawsze idzie w parze z drugim.
 — Jeżeli będę miał możność poznania pani bliżej, postaram się pani dowieść, że należę do natur bardzo prymitywnych, nieskomplikowanych i właśnie łatwych do poznania.
 — Wątpię — potrząsnęła głową. — Mam dobrą intuicję. W panu wyczuwam naturę wysoce skomplikowaną. Jest w panu kilka istot zupełnie różnych, a wszystkie razem ukrywa pan jak w futerale w swojej powierzchowności.