Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/234

coś z obawy i z radości, z przestrachu i ze szczęścia, oporu i poddania się. Im dłużej Tyniecki wpatrywał się w nią, tym bardziej zdawała mu się znana i podobna, a jednocześnie nowa, nieoczekiwana, prześwietlona jakąś rodzącą się tajemnicą. Zresztą to samo było w całej postaci, w której pozornym bezruchu i bezwładzie czaiła się gotowość do nagłego zrywu, niepokój nadciągającej grozy, czy szczęścia. Trzy jedyne i ostro na plan pierwszy występujące jasne plamy: twarz okolona rozplecionymi warkoczami, ramię i ręka wyłaniające się spod spłowiałej purpury i noga zwisająca ukośnie, również naga i odsłonięta do kolana, trzy jasne plamy przykuwały wzrok. Resztę widziało się jakby przypadkowo, zamgloną i nierealną. Kolory mieszały się w jakimś burym chaosie, stopniowo ku krańcom nabierając zieleni malachitu i wreszcie kształtując się w jakieś wizje, nierozpoznawalne, wyłaniające się rudawymi smugami z zielonej piany.
 Pani Jolanta zapaliła gaz i zapytała:
 — No, jakże się to panu podoba?
 — To jest niezwykłe — powiedział, nie znajdując innego określenia.
 — Nazwę to „Oczekiwanie“ lub „Przebudzenie“.
 — Niezwykłe — powtórzył, nie mogąc oczu oderwać od obrazu. — Oczekiwanie... tak... ale czego?
 — Życia, miłości, pełni swojej kobiecości...
 — Bardzo ciekawe... A dlaczego przyszło pani na myśl brać panią Kate jako model do tej postaci?
 — Ach, odwrotnie. To właśnie gdy ją zobaczyłam, przyszła mi koncepcja obrazu.
 — Ale dlaczego?
 — Panie! Bo ta kobieta oczekuje tego wszystkiego.
 Po chwili milczenia zapytał.
 — Czy się pani nie myli?.. Przecie ma męża. Wyszła za mąż z miłości.
 — Absurd — krótko rzuciła Jolanta.
 — Upewniam panią, że żadnych innych racyj nie było.
 Pani Jolanta wzruszyła ramionami: