Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/236

 — A przy sposobności dzięki łaskawemu pozwoleniu mistrzyni podziwiałem portret pani.
 — Podziwiał pan?... Jestem szczera z panią Jolantą i mówię przy niej otwarcie, że nie podzielam pańskiego podziwu.
 — Jakto? nie podoba się pani?
 — Nie. Oczywiście jest doskonały pod względem artystycznym, technicznym, kompozycyjnym, ale model był źle wybrany.
 — Czyli?...
 — Nietrafnie. Raczej każda inna mogłaby do tego pozować, nie ja.
 — Tylko pani — odpowiedziała Jolanta.
 Tyniecki zapytał:
 — Więc to nie jest rzecz robiona dla pani?
 — Nie, skądże.
 — A zatem — zwrócił się do Jolanty — obraz ten będzie do nabycia?
 — Nie, panie — potrząsnęła głową. — Zatrzymam go dla siebie.
 — Szkoda. Mnie się on bardzo podoba. Zapłaciłbym zań każdą cenę.
 Na słowie „każdą“ położył nacisk, lecz pani Jolanta potrząsnęła przecząco głową.
 — Nie. Mnie się on też podoba. Pan zaś dostanie w zamian filiżankę kawy i łyk koniaku. Siadajcie. Siadajcie, proszę. W każdym razie dziękuję panu za uznanie.
 — O, chyba pod tym względem nie jest pani wygłodzona?
 — Nie, ale pańskie zdanie cenię.
 — Nie wiem, czy zawsze na to zasłużę.
 — Sądzę. Lubię ludzi pańskiego typu — mówiła, nalewając kawę do filiżanek. — Budzą we mnie zaufanie. Nigdy nie zawiodłam się na człowieku z taką linią szczęki.
 — Zabawny sposób kwalifikowania — zaśmiała się Kate.
 — Niezawodny. Frenologia, fizjognomika to najlepsze sprawdziany.
 Wzięła blok i zaczęła kilkoma kreskami rysować głowy poszczególnych znajomych a więc Irwinga, Tukałły, Polaskiego,