Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/237

Drozda, wreszcie Goga, dając przy tym krótkie charakterystyki i podkreślając te rysy, które ujawniają dane cechy typu.
 Przy podobiźnie Goga zatrzymała się dłużej, mówiąc:
 — Ludzie o takich skroniach muszą odznaczać się płytkością. A ta szczęka?... Wybitny brak woli. Ten kształt ucha znaczy dla mnie tyle co patent na snobizm. Takie wycięcie nozdrzy świadczy o zmysłowości jeszcze bardziej, niż kształt ust.
 — A jednak powierzchowność często zawodzi — zaoponowała Kate, by skierwać rozmowę na kogoś innego. — Zna pani przecie Leona Żurkowskiego?
 — Znam.
 — Jest garbaty i ma małpi wyraz twarzy, wygląda na kretyna, złośliwego i stępiałego. A jest jednym z najpogodniejszych i najinteligentniejszych ludzi na świecie.
 Pani Jolanta uśmiechnęła się:
 — Malowałam jego portret. Zaraz pani pokażę reprodukcję.
 Wstała i przyniosła album:
 — Niech pani sprawdzi, jak go widziałam.
 — To jest wcale przystojny pan — zauważył Tyniecki.
 — Nie o to chodzi, że przystojny. Nie zależało mi na upiększaniu jego urody, tylko na wydobyciu z niej tego, co mnie jako malarkę uderzyło. Widzi pani tę dobroć i inteligencję?
 — Tak. Dziwnie umie pani patrzeć na ludzi — przyznała Kate.
 — Nie dziwnie, ale trafnie. Dlatego wiem, że jestem dobrą malarką.
 Po kwadransie Kate spojrzała na zegarek.
 — Muszę już państwa pożegnać. Mam jeszcze kilka sprawunków do załatwienia przed obiadem.
 — Jeżeli wolno, będę pani towarzyszył — wstał Tyniecki.
 — Będzie mi bardzo miło, ale zdaje się miał pan pozować?
 — Już może odłożymy to na inny raz. Pani Jolanta będzie taka dobra i zostawi mi ten pretekst do ponownych odwiedzin.
 — Och, mnie może pan odwiedzać bez pretekstów — podała mu rękę Jolanta. — Ale proszę pamiętać, że od pozowania pan się nie wykręci.
 Zapewnił ją, że nie ma najmniejszego zamiaru i wyszli razem